10.

Ισοσκελή τα ρούχα που φορώ,
αναζητούν δαιμόνια μυστικά
σε φόδρα πράσινη κρυμμένα.
Την καρδιά μου κουράστηκα πια
να την κουβαλώ.
Με ένα όμορφο, λευκό υπόθετο
εντέλει την αντάλλαξα.
Απόψε το πρωτοφόρεσα
– με τη γραβάτα μου
την κόκκινη.
Ταίριαζαν.
Κι η όλη εικόνα
θύμιζε
εκείνο το θεόρατο μυρμήγκι
που κάποτε
μου δάγκωσε τον κήπο.
Σε μια στιγμή τον ρούφηξε
κι εξιλεώθηκε.
Δεν άφησε παρά μια μικρή
τριανταφυλλιά,
ανάμνηση ενός γεύματος λουκούλλειου.
Δικού μου, όχι δικού του.
Ήταν και τότε νύχτα.
Η νύχτα που το στερέωμα έγειρε,
τότε που όλα έδειχναν υγρά,
μα έστεκαν κίτρινα.