8.

Δεν υπάρχεις.
Σε αγγίζω στη μέση,
μα είναι όλα αντίστροφα,
σαν περισπωμένη
σε ρούχα πολυκαιρισμένα:
αλμυρά, καρπερά, γοερά.
Είσαι το πιο θαμπό μου παράδοξο.
Και το λαμπρότερο.