3.

Εκείνη
η τρύπα στον τοίχο...
Είναι φορές που αναρωτιέμαι.
Τι στο καλό κάνουν αυτά τα ιγκουάνα
στην τσέπη μου;
Μήπως τα έχω ως σχέδιο διαφυγής;
Ή είναι που πάντα αγαπούσα
τα ηλιοβασιλέματα;

5 σχόλια:

Θεμος_Α. είπε...

Πάρε και ένα απο εμένα:

Τα δώρα που μου έκανες
τα έφαγα σουβλάκια.
Ήτανε νόστιμα πολλά,
αλλά δεν μπόρεσα ποτέ
τον σπάγκο
να τον βγάλω από τα δόντια.
Όπως και να το κάνουμε
το βέλκρο είναι καλύτερο στα παπούτσια.
Η ορειβασία είναι για τους γενναίους

ΠανωςΚ είπε...

Ενα το μήνα μόνο;
Γιατί;
Φοβάσαι μη γίνεις μαϊντανός ωσάν τον Μπόνο;

Ανώνυμος είπε...

Ω, Μούσα της Ποίησης!
Τι θεσπέσια έργα, αγαπητέ! Σχεδόν φτάνουν σε μαεστρία και συναίσθημα τα δικά μου -σχεδόν λέω!

Θα ήθελα να σας αφιερώσω ένα τετράστιχο τιμής ένεκεν, το οποίο έγραψα τον Ιούνιο του 1989, στη Μελβούρνη.

Όχι, τιποτένιο τίποτα!
Μην αγγίζεις τις χρυσές σαγιονάρες μου με τα βδελυρά σου ακροδάχτυλα.
Δεν είμαι η Σιωπή.
Τώρα είμαι η Νέμεση και ο Νείλος.

Μετά τιμής,
Ασφόδελος Λιβαδινός

She είπε...

Λήξανε οι λέξεις το Σάββατο ..
την Κυριακή είχαν μουχλιάσει?
Καταπληκτικά αυτά τα ποιηματάκια..

ΠανωςΚ είπε...

Ελπίζω το σεπτεμβριανό πόνημα να μην καθυστερήσει πολύ ακόμη...