17.
Δεν πείραξε που ο δρόμος είχε χαλίκια.
Περπάτησα πάνω στα πόδια σου.
Ο καυτός ήλιος του μεσημεριού δεν ήταν πρόβλημα.
Σε δρόσισα με τα χείλη μου.
Τι κι αν έχασα την προθεσμία;
Έχω εσένα.
Κι αν σ’ εκνεύρισαν στη δουλειά, τι έγινε;
Έχεις εμένα.
Η αγάπη μας ένας τρυφερός βλαστός που ξεπρόβαλε τολμηρά απ’ το νωπό χώμα.
Κι έγινε λουλούδι, δέντρο, δάσος.
Μια μεγάλη αγκαλιά από μένα για σένα.
Μια μεγάλη αγκαλιά από σένα για μένα.
Μ’ εμένα κι εσένα.
Ο κόσμος μας.